Rondreis door Costa Rica, Cahuita
Cahuita, vrij verblijf aan de Caribische kust
Rob en Anita Loos, 1-8-2004
Na een zwoele nacht 05:30 wakker en vroeg genieten van de veranda
voor de kamer vanwaar we prachtige kolibrie’s zien drinken
van de nectar uit de talrijke bloemen in de tuin. En klein paradijsje.
Op ons dooie akkertje rijden we naar de ingang van het Cahuita
National Park dat aan het einde van de straat zit, aan de andere
kant van het dorp. De entree is gratis en het pad door het park
is eenvoudig te bewandelen.
  Lopend
op dit pad zien we weer van alles, van allerhande gekleurde krabben
tot leguanen en brulapen. Het strand is als in een film, spierwit
met blauw water op de achtergrond.Tegen het middaguur bereiken
we het het einde van het wandelpad van waaruit je echter nog een
heel stuk verder kunt lopen. De zon bakt flink maar de witkopaapjes
die afkomen op de toeristen die gaan snorkelen doen ons alle tijd
vergeten. De uitdrukking “brutale apen”moet hier geboren
zijn want terwijl Anita even niet oplet, probeert een witkopaapje
haar rugzak open te maken.
Het grappige beestje heeft zowaar het lipje van de rits in zijn
lange vingertjes. Anita had helemaal niks in de haten.
Na wat rondstruinen op de strandjes waar gekleurde visjes in kleine
poeltjes rondzwemmen, besluiten we alvast een stuk terug te lopen
en een strandje te pikken. Halverwege de route terug naar de ingang
moeten we toch een stukje door het water dus dat komt dan goed
uit. Van top tot teen bezweet nemen we een frisse duik in de zee
die hier erg helder en warm is. Van afkoeling is dus nauwelijks
sprake. Het is vandaag zondag en de plaatselijke bevolking kan
genieten van een verdiend dagje vrij. Op het strand is het dan
ook gezellig druk.
 Na
een paar uurtjes zonnen wandelen we terug naar de ingang van het
park en drinken wat bij een restaurant. Het is hier gezellig,
het drinken goedkoop en er zit zowaar een luiaard in de boom voor
ons tafeltje. Wat wil je nog meer?
Op weg terug naar het hotel kopen we nog wat eten en drinken
in bij de plaatselijke supermarkt. In het dorp zien we veel backpackers
rondsjouwen. Na een paar uurtjes genieten van het zwembad valt
de duisternis in en kunnen we langzaam maar zeker weer eens aan
eten gaan denken. Het Lonely Planet boekje bejubelt een nationale
bekendheid, Miss Edith, befaamd om haar Caribische menu’s.
Bij haar restaurantje aangekomen voldoet Miss Edith geheel aan
de verwachtingen; een lekkere dikke donkere dame op leeftijd.
Niet alleen Miss Edith zelf is dik want haar hele familie helpt
mee in de keuken.
Van de genoemde gezelligheid hebben we maar heel erg weinig gemerkt
en ook het eten bleek niet wat we bestelde. Jammer genoeg smaakte
het ook nog niet zo geweldig en dus schrappen we Miss Edith uit
ons eigen boekje.
|
