Vakantie in Costa Rica - Reis naar huis
Reis van Playa del Coco naar San José, terugvlucht naar Nederland
Rob en Anita Loos, 17-8-2004
Om half acht worden we door Interbus opgehaald bij het hotel
in Playa del Coco voor een reis van meer dan vijf uur naar het vliegveld van San
José. Snel ontbijten en maar wachten, want ze komen bijna
drie kwartier te laat met een auto waar we niet meer in kunnen.
Een extra pick-up brengt ons naar Liberia waar we overstappen
in een ruimer personenbusje van Interbus die vol met Nederlanders
blijkt te zitten. Onderweg is er genoeg tijd om ervaringen uit
te wisselen en ook zij zijn erg positief over Costa Rica.
Bij Puntaneras duwt de bijrijder een tape in het cassettedeck
en in het Engels krijgen we te horen dat we zo meteen een stop
gaan maken. Handig, want de Costaricaanse chauffeur en z’n maat spreken
geen woord Engels.
Na een koffiestop en een korte rit komen we om iets over eenen
aan op het vliegveld van San Jose. Het inchecken gaat snel maar de gereserveerde
stoelen met extra beenruimte schieten er bij in. “U kunt
dat thuis wel regelen, maar hier gaat dat toch anders”, verzekert
de baliemedewerker van Martinair ons.
Omdat we pas om half zes vliegen hebben we tijd over om te shoppen,
te eten en te roken. Gelukkig mag dat laatste in een binnenplaatsje
op het vliegveld van San Jose. Souvenirs kopen we niet meer want het is op het vliegveld allemaal
niet veel bijzonders.
  De
vlucht van San Jose naar Miami start goed op tijd en wanneer het vliegtuig loskomt
van de baan zien we meteen het laatste van dit mooie land. Het
is slecht weer geworden en de ene na de andere onweersbui zien
we door de raampjes van de Boeing 767 onder en naast ons langsglippen.
Een flinke luchtzak is het resultaat van al dat slechte weer en
met gegil valt het vliegtuig enkele tientallen meters naar beneden. Hierna
is de vlucht een fluitje van een cent.
Zo’n 2,5 uur later landt het vliegtuig op het vliegveld van Miami, waar we een tussenstop
maken. Hier ondergaan we voor de tweede keer het stomme ritueel
van controles door douane en immigratiedienst en de tijd die we
hebben om wat te drinken of te eten zijn we kwijt aan het in de
rij staan. Die Amerikanen maken nu ook bij ons geen vrienden,
terwijl wij toch heel erg VS-gezind waren in het verleden. Wat
ons irriteert is de manier waarop en de snelheid waarmee de ambtenaar
van de immigratiedienst in Miami zijn werk doet. Voor de situatie hebben
we alle begrip.
Ondertussen neem ik alvast de meegebrachte slaappillen in. Anita
wacht nog even en dat is achteraf gezien ook verstandiger geweest.
Tijdens de controle van de handbagage viel ik zowat om van de
slaap. Eenmaal in het vliegtuig val ik als een blok in slaap om
enkele uren later wakker te worden van de te krappe zithouding.
Anita is dan inmiddels ook in slaap gevallen en dat is vrij uniek.
|
