Rondreis Costa Rica
Van San José naar het Tortuguero National Park
Rob en Anita Loos, 29-7-2004
Vanochtend zijn we weer om 5 uur wakker. Anita heeft slecht geslapen
door de herrie van een stel Amerikanen naast ons die tot diep
in de nacht een feestje hebben gebouwd. We kunnen vanaf 06:00
ontbijten maar om 06:20 is er nog geen enkele beweging te bespeuren
in het restaurant en dus gaan we maar in de lobby zitten wachten
tot we worden opgepikt. Omdat je Tortuguero niet per auto kunt
bereiken pikken we de eerste dagen aan bij een reisgenootschap.
Het voordeel is dat we die dagen geen auto hoeven te huren en
dat alles keurig verzorgt is door de Mawamba Lodge.
Maar 10 minuten te laat staat het busje met airco voor de deur.
Henry, een Costaricaanse gids legt goedlachs uit dat het verkeer
weer eens niet meewerkte. Via het Noorden verlaten we San José
om langs een mooie route naar Tortuguero Village en National Park
te rijden. Henry is een aardige vent vol grappen en grollen die
alleen maar aan eten lijkt te denken. Om klokslag 08:00 arriveren
we bij restaurant Rio Danta, halverwege de tocht naar het park.
Hier maken we kennis met Gallo Pinto, het traditionele bonengerecht
dat overal in Costa Rica wordt voorgeschoteld. Het smaakt niet slecht
en het is zeker niet de laatste keer dat we rijst met zwarte bonen
eten op de lege maag.
Zo’n 40 minuten later zijn we alweer op weg naar de speedboot
die ons naar het park zal brengen. Onderweg rijden we over onverharde
wegen langs bananenplantages en kleine dorpjes waar de arbeiders
wonen. Regelmatig stopt de bus om te speuren naar luiaards. Uiteindelijk
zijn we onze eerste langzame vriend, die eigenlijk “Sloth”
heet maar hier “Slow” wordt genoemd, hoog boven in
een boom, slapend natuurlijk. Henry neemt ondertussen de tijd
om alles te vertellen over de bananenteelt en we weten nu eindelijk
waarom bananen krom zijn. Ze hangen ondersteboven aan een boom
doordat ze naar het zonlicht groeien.
  Bij
de steiger laadt men de koffers alvast in de ruime boot terwijl
wij genieten van gratis fruit en water. Goed geregeld allemaal.
Een kwartiertje later beginnen we aan een mooie tocht van ruim
2 ½ uur over kanalen en sloten naar het park. Soms zitten
we vast in de modder, dan weer zien we de golven van de Caribische
Zee. Een heel apart gezicht. Henry vertelt ons dat de kapitein
zal stoppen als hij krokodillen of kaaimannen ziet.
We zijn een keer of vier, vijf gestopt. Een vreemde gewaarwording
als je vanuit de veilige boot de prehistorische monsters ziet
zonnebaden op de slikken langs de oevers.
Om 13:15 arriveren we dan na een lange, maar zeker niet saaie
tocht, bij de Mawaba Lodge waar we verwelkomt worden met een welkomstdrankje.
Waar hebben we dit al eerder meegemaakt? Snel de koffers naar
de kamer want er staat een heerlijke lunch geserveerd in het restaurant.
Hier zullen we ons de komende 3 dagen te buiten gaan aan heerlijke
menu’s die bij de tour zijn inbegrepen. Boven ons ronken
de vliegtuigjes op boomtophoogte over. Vooral Amerikanen gebruiken
het vliegtuig om in minder dan een uur het nationaal park te bereiken.
Na de lunch gaan we uitbuiken aan het strand. Het bord bij het
hotel verraadt al dat we zwemmen of pootjebaden wel kunnen vergeten.
De Bullshark behoort voor ons mensen tot één van
de weinige gevaarlijke soorten haaien. Hier in Tortuguero komen
ze af op het zoetwater in de mondingen van de rivieren en terroriseren
de zwarte stranden. Hoewel we geen vinnen zien verzekert Henry
ons dat zwemmen zeer waarschijnlijk zal leiden tot een aanval.
We zijn altijd wel in voor wat spektakel maar besluiten de haaien
voor de laatste dagen in de vakantie te bewaren en dus beperken
we ons tot een wandeling over het stand. Overal op het strand
zien we sporen van schildpadden die de avond tevoor aan land zijn
gegaan om eieren te leggen. Dat belooft wat te worden want het
is een unieke ervaring om dit mee te mogen maken.
Het weer is ook nog steeds prima, vochtig doch veel zon en lekker
warm. Reden om voor de avondtour in te schrijven die met een gids
naar het strand gaat. Als je schildpadden wilt zien is dit een
must want alleen het strand opgaan is na zonsondergang ten strengste
verboden, dit ter bescherming van de schildpadden. Waarom dat
precies is leren we diezelfde avond nog.
Rond 18:00 is het donker en na het uitgebreide diner vertrekken
we om 19:45 onder aanvoering van een gids naar het strand. Er
lopen inmiddels drie grote groepen toeristen rond en onder protest
voldoet de gids aan ons verzoek om een rustiger plekje te zoeken.
In het licht van de volle maan zien we een paar keer een schildpad
glinsteren in de branding. Echter, door onze aanwezigheid draaien
ze telkens om en gaan terug naar zee. Het zicht is te goed die
avond en dus wordt de kans op succes wel heel erg klein. Als we
een paar honderd meter verder gelopen zijn horen we plotseling
het geluid van gooien met zand. Een groene zeeschildpad is bezig
de plaats te poetsen waar zij eieren wil gaan leggen. Tijdens
dit ritueel mag ze niet gestoord worden en dus blijven we op afstand.
De gids checkt met regelmaat of ze al met het leggen is begonnen.
Uiteindelijk mogen we komen kijken. Wat een ervaring! Liggend
op 30 cm van het gat zien we de eieren uit de legbuis in het nest
vallen. Jammer dat we geen foto’s mochten maken maar hier
hebben we alle begrip voor.
's Nachts worden we nog wakker van een oorverdovend onweer
en de harde regen op het dak van de lodge. De kamers zijn overigens
gezellig en schoon hoewel een buurvrouw van een paar kamers verder
nog wel even een grote kakkerlak buiten de deur moest zetten.
Ach ja, da’s de jungle zullen we maar denken.
|
