Rondreis Costa Rica
Van het Tortuguero National Park naar Cahuita
Rob en Anita Loos, 31-7-2004
Vandaag verlaten we met dezelfde boot weer het park en krijgen
we de huurauto uitgereikt bij restaurant Rio Danta, waar we eerder
deze week al eens ontbeten. Henry heeft voor ons geregeld dat
we de auto bij de Carribean Dish kunnen ophalen. Dit scheelt ons
zo weer 100 km.
Als we bij het restaurant aankomen staat er al een auto klaar
maar deze is echter voor een ander stel bestemd. Die van ons is
onderweg en na een kleine 10 minuten staat onze Daihatsu Terios
ook voor de deur. Het is weer erg warm vandaag en we popelen om
de airco in te kunnen. De overdracht verloopt prima en als we
om 13:15 op weg gaan naar Cahuita voelen we ons verlost van de
druk van het groepsreizen. Het rijden blijkt alles mee te vallen
maar dat kun je helaas van de auto niet zeggen. Een klein autootje
met veel te weinig vermogen, te korte stoelen en een rammelende
achterklep. Om de koffers op te bergen moet de achterbank omlaag
en ligt alles in het zicht. De weg zit heel vaak vol gaten (potholes)
die soms wel 30 cm diep zijn. Ook het vrachtverkeer is opdringerig
en roekeloos. Voor de rest rijdt iedereen erg bedaard naar Nederlandse
begrippen.
Bij Limon zien we de bananenfabrieken van de bekende merken als
Dole en Del Monte opdoemen langs de weg. In de stad slaan we rechtsaf
richting het Zuiden. De weg wordt snel slechter en slechter en
met ogen op steeltjes tuffen we met een vaartje van 60km/u kriskras
over de weg.
Cahuita blijkt een gehucht te zijn waar zelfs de hoofdstraat
bestaat uit een onverhard pad. Na enige vragenspelletjes komen
we aan bij de Atlantida Lodge die vlak bij het strand ligt. In
eerste instantie lijkt het weinig soeps maar al snel voelen we
ons hier thuis. De mensen zijn vriendelijk en behulpzaam en zien
er heel anders uit dan de rest van de bevolking. Ook het Engels
klinkt heel anders dan we gewend zijn.
Hier wonen de afstammelingen van de Jamaicaanse slaven en dat
is aan de typische sfeer duidelijk te merken; reggeamuziek, rastakapsels
en een langzaam tempo geven blijk van de typisch Jamaicaanse sfeer.
  Onze
eerste kennismaking met de bevolking is wel een bijzondere; Op
het strand wil een man ons een luiaard laten zien. Na wat zoeken
krijg ik argwaan en probeer de vreemde vogel af te schepen. Natuurlijk
wil de man wel eerst een kleine vergoeding, hij heeft immers voor
ons gewerkt. Nadat ik hem duidelijk maak dat ik me niets kan herinneren
van een contract verdwijnt hij met enige tegenzin.
Het klimaat in Cahuita is heel erg vochtig en heet en tot overmaat
van ramp hebben we ook nog eens geen airco de komende 2 dagen.
Alles in de koffer is klammig geworden en met alleen een waaiertje
gaan we dat niet droog krijgen. Wel zijn er volop koffie en bananen.
Het diner nuttigen we bij een pizzeria waar geen gasten zijn maar
die wel gezellig is ingericht. Als we s-ávonds nog wat
drinken aan de bar bij het zwembad zien we prachtige kikkers in
de planten zitten. Een Duitse toerist wijst ons nog een “slow”
die aan de electrokabels is gaan hangen. Dit levert weer prachtige
foto’s op!
|
